Joegoslavie

Het nieuwe koninkrijk kende veel aanloopproblemen. Diverse gebieden waren omstreden en sommige delen van het land, alsmede enkele steden, voelden er niets voor om op de voorgestelde manier verder te leven. Dat had veel te maken met de dominante rol die de Serven binnen het koninkrijk speelden. Ze waren weliswaar in veel oorlogen als sterkste uit de bus gekomen, maar met soldaten bouwt men geen economie en blijft het land in armoede leven. Verzet tegen de totstandkoming van het koninkrijk derhalve en al in 1920 werden de eerste concessies gedaan. Istrië kwam, als voortvloeisel uit het verdrag van Rapallo, bij Italië. Dat gold ook voor de eilanden Lastovo, Cres en Lošinj en de stad Zara. Aanvankelijk werd Fiume (Rijeka) als vrijhandelsgebied aangewezen. Binnen Italië ontstond daartegen verzet en onder aanvoering van de dichter d’Annunzio werd de stad ingenomen en alsnog aan Italië toegevoegd.

De spanning tussen de drie volkeren was te snijden en na de moord op Radic, aanvoerder van de Kroaten, in het parlement in Belgrado, ontbond koning Alexander Karadjordjevic het parlement en verbood alle politieke partijen waardoor in 1929 een ‘koningsdictatuur’ ontstond onder de naam Koninkrijk Joegoslavië. Het directe gevolg hiervan was dat Josip Broz Tito, in 1927 benoemd tot secretaris-generaal van de vakorganisatie van metaalarbeiders, vanwege zijn politieke uitspraken voor zes jaar achter de tralies belandde. Al in 1931 moest de koning weer inspraak van het volk toestaan en hij vormde een soort volksvertegenwoordiging, waarin hij overigens de absolute macht uitoefende. Het volk liet zich echter geen rad voor ogen draaien en in 1934 werd de koning in Marseille door Kroatische en Macedonische verzetsmensen omgebracht. Hij werd opgevolgd door de minderjarige Peter II. Eindelijk, in 1939, kwam er verbetering in de betrekkingen tussen de Serven en de Kroaten, wat leidde tot de vorming van een deels zelfstandige staat Kroatië.